(original post on Techworld)
Ruim een jaar geleden gooide Sander van Vugt de stick in het veilig gewaande usb-kippenhok: in een artikel in LanVision , het lijfblad van de NGN'er, beschreef hij dat de levensduur van een usb stick beperkt zou zijn.
Sander: Op flash media wordt gebruik gemaakt van een soort gel die langzaam maar zeker uitdroogt. Zolang je niets doet met je usb-stick, is er niets aan de hand, maar elke keer dat je iets wegschrijft op je usb-stick, wordt er iets veranderd in de chemische structuur van de betreffende gel. Het resultaat is dat na ettelijke malen wegschrijven deze gel niet meer beschreven kan worden en als je vervolgens de stick nog een aantal malen gebruikt, kan hij zelfs niet eens meer gelezen worden.
Nu heb ik Sander hoog zitten en bewonder het enthousiasme van de mannen die hem gingen helpen. Ze maakten allerlei scriptjes om usb sticks vol te schrijven, te wissen en weer vol te schrijven met de bedoeling om even aan te tonen dat usb sticks na zoveel re-writes de geest zouden geven. "Quod non", fluistert de advocaat van de usb-duivel... Ook al stond er een hele batterij aan pc's met een leger aan 'usb_moller.exe' proggies dag en nacht stroom te vreten er ging er niet één kapot. Ook niet na miljoenen writes op allerlei merken usb sticks. Terwijl onze stiekeme hoop was om proefondervindelijk aan te tonen dat sticks van merk X (die uiteraard geen ruk kostten) langer heel bleven dan die dure van merk Y. Helaas! er ging er niet 1 kaduuk.
Alom blijft 'men' ervan overtuigd dat flash niet betrouwbaar is. Bitmicro constateert in een zeer lezenswaardig artikel dat "unlike DRAM, flash memory chips have a limited lifespan". Maar hoe limited is limited? Als je tegelijkertijd spreekt over een miljoen schrijfacties per blok voordat er problemen gaan ontstaan, tja wat is dan 'limited'? Flash als archief-opslag? Immers dan schrijf je er niet meer overheen, maar hoe lang blijft het dan goed? Helemaal met de opkomst van SSD is die vraag relevant. Straks hebben we datacentra waar geen lawaaimakende schijven ronddraaien, maar alles SSD is geworden. Er zijn nu al SSD schijven van een halve terabyte - gaat dat wel goed?
Sander c.s. hadden dezelfde makke als waar ik als schaker last van heb: je kunt niet tegen je verlies. Eerst beweer je dat je die flash-stick wel zult opblazen, maar als het na 1,5 miljoen schrijfacties nog niet is gelukt houd je natuurlijk angstvallig je mond. Niemand die erover klaagt, maar mij bleef het door de kop spelen.
In de droom verschenen beelden van pc's die in de fik zouden vliegen wanneer de usb-stick niet kapot te krijgen zou zijn. M.a.w. de usb uitgang gaat eerder in de fik dan de stick naar de knoppen. Maar het Catweazle gevoel ging overheersen: "Nothing works! Nothing ever works!" zelden in mijn leven meer verlangd naar destructie... Er moet toch wat te verzinnen zijn om aan te tonen dat flash te killen is.Onderweg naar China lange discussies met Ronald van Woensel, die het wel zag zitten om iets te bakken waarmee usb-sticks wél te mollen zouden zijn
Onze theorie was dat de fout die Sander maakte bestond uit het feit dat hij telkens 1 blok (her)beschreef en je eigenlijk om die stick tot overgave te dwingen wel die hele stik moet volplempen met alleen maar nullen en vervolgens met alleen maar enen enzovoorts. Zodat je zeker weet dat alle blokken worden herbeschreven. Ronald toog aan de slag en maakte flashkiller.exe. Te downloaden op zijn site. Deze tool kun je op een pc via alle usb poorten tegelijk aan het stikkiemollen zetten. Bij deze een oproep: doe mee en laat weten of het je gelukt is. Ik heb er alvast een aantal draaien, maar vrees het ergste: niet kapot te krijgen... Bij een miljoen maal volledig een 512 MB stick volschrijven houd ik op, maar dat is waarschijnlijk helaas pas in 2010 bereikt.
Tja en tegen die tijd praten we allang niet meer over flash memory.
De volgende manier van data opslag gaat via een uitvinding van het Almaden Research Centre van IBM en heet Racetrack. IBM claimt hierbij: "This device, the magnetic race-track, is a powerful storage-class memory which promises a solid state memory with the cost and storage capacities rivaling that of magnetic disk drives but with much improved performance and reliability. This could provide another revolution in our ability to access and manipulate digital information." Het is gebaseerd op nano-technologie, dus nog even en je nieuwe toupetje met nep-haar (want gevuld met racetrack van ibm) bevat meer data dan het datacentrum van Google...
In een Youtube filmpje wordt summier uitgelegd waar het hier om gaat:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten